و اینک؛ هبوط

چون به حالات خویش می نگرم در درونم فریادی می یابم بی صدا؛ چگونه است رهایی از بند تن و روی برتافتن از ماسوی و پر کشیدن در هوای قدسی و ملطف ملکوت؟ پر پروازی ندارم، بالهایــم شکسته است! دلتنگ لحظه و آنی هستم برای اوج گرفتن در آسمان فیض و رحمتش. روزگاری خویش را چونان سیمرغـــی می یافتم پر فروغ، افلاک بلند مامن من بود ، نفحه ای از نفحات بهشت برین و جایگاهم رضوان رضایتش. بسیار شاد بودمی و سرخوش! چه شد که بال و پرم سوخت در هبوطی رنج آور و الیم؟ حال می بینم هم غذا

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها